कधी काळी

कधी काळी म्हणे मी गाणे गात होते.

आता मात्र कामाचे रडगाणे गाते ॥

कधी काळी म्हणे मी कविता करत होते

आता मात्र मी डेबिट, क्रेडितच करते ॥

कधी काळी म्हणे मी शब्द फुलवत होते

नाना शब्दांसवे मी गोफ गुंफत होते ॥

आता मात्र शब्द सारे रुसून निघून गेले

शब्द खात्यात माझ्या फक्त डेबीतच उरले ॥

आता मात्र असे वाटते शब्द फिरून परत येतील

हरवलेले माझे शब्द आता मला सापडतील ॥

शब्द खात्यात माझ्या किंचीत क्रेडित सुरु होईल

शब्द माझ्या संगे लपंडाव खेळतील ॥

बँकेत साधत होते मी अंकांशी मेळ

आता मात्र करीन मी शब्दांशी खेळ ॥

खेळामधे शब्दांना मी बरोबर पकडीन

मग शब्द खात्यात माझ्या क्रेडीत सुरू होईल ॥

आता व्ही.आर.एस. घेतल्यावर आशा मी करत आहे

रुसलेल्या शब्दांचा राग मी काढणार आहे ॥

मग डेबीत खात्यात माझा किंचीत क्रेडीत सुरु होणार आहे

मग डेबीत खात्यात माझा किंचीत क्रेडीत सुरु होणार आहे ॥

सप्टेंबर १९९२

टिप : आईने १९७८ पर्यंत लिहिलेल्या कविता मी खाली लिहिल्या. मात्र नंतरच्या काळात बँकेतील नोकरी, लग्न, मुली, मुलिंचे संगोपन ह्यात आईचे शब्द कोठेतरी हरवले होते. ते शब्द जसे काही मैत्रेयीच्या कवी संमेलनात श्रोता म्हणून गेल्यावर आईला परत सापडले. आईने परत एकदा शब्दांशी खेळायला सुरवात केली आणि हीनागपूरला ट्रेनीगसाठी बँके तर्फे गेली असताना ची तिच्या परतिची पहिली कविता .

- सौ. सुषमा मधुकर खरे.